Beschrijving Maremma

Beelden van De Maremma

In het zuiden van Toscane, tegen Umbrië aan ligt het Maremma gebied, voormalige moerasgebieden.

Het is nog niet zo lang geleden dat de Maremma een onbewoonbaar moeras was. Niemand wilde naar een gebied verhuizen waar altijd malaria heerste en de grond eerst moest worden ontwaterd, voordat er kon worden gebouwd. Terwijl de Maremma bij de Etrusken en de oude Romeinen juist erg geliefd was vanwege de nabijheid van de kust. Natuurlijk met dien verstande dat er afwateringskanalen werden aangelegd en onderhouden. Vanaf de lse eeuw namen de moerassen bij de kustlagunes echter weer in omvang toe. Zelfs de Via Aurelia, eens de verbinding tussen Rome en Gallië, stond in de middeleeuwen onder water.

Buterri

De butteri zijn de bereden herders van de Maremma, die de loslopende koeien terugdrijven over ruig terrein en drassige vlakten. Als u ze aan het werk wilt zien, dan kunt u zich opgeven voor een bezoek aan de Azienda Regionale Agricola di Alberese, tel. 0564 40 71 80. Het Wilde Westen in Italië '"

Van moeras tot wijngaard

Tegenwoordig is de Maremma bijna geheel drooggelegd en een van de grootste teeltgebieden voor gerst, maïs, fruit en groente. Er zijn hoge verwachtingen van de wijnbouw. De Maremma als toekomstige Chianti? Voor velen is het slechts een kwestie van tijd, maar er gaan stemmen op om enige scepsis te betrachten. Men moet het nog zien ... Als vakantiegebied is de Maremma al enkele jaren in opkomst. Eindeloze wegen met pijnbomen, badplaatsen met lange zandstranden, een uniek natuurreservaat en een nog ongerept binnenland dat zich leent voor sportieve activiteiten - wie wil nog beweren dat het Wilde Westen van Toscane niets te bieden heeft?

Monte Argentario

Verder zuidelijk langs de Via Aurelia, die tegenwoordig als vierbaansweg het kust- gebied doorkruist, steekt een schiereiland in de Tyrrheense Zee. De drie landtongen die de Monte Argentario met het vasteland verbinden, zijn omzoomd met mooie zandstranden. U bereikt ze over smalle paden, die zo nu en dan langs pijnboombosjes voeren. De door het stadsleven gekwelde Romeinen zoeken hier op warme zondagen rust en verpozing. Buitenlandse toeristen zijn er nog niet. De centrale landtong, die minstens tweeduizend jaar geleden moet zijn ontstaan, werd in de 8e eeuw al bewoond door de Etrusken. Tegenwoordig ligt hier het idyllische stadje Orbetello, waar citroen- en sinaasappelbomen bloeien. Over de beide andere zandbanken, de Tombolo di Feniglia in het zuiden en de Tombolo di Gianella in het noorden, leiden wegen naar de met macchia bedekte Monte Argentario (Zilverberg).

Betoverende sfeer in Porto Santo Stefano

De sfeer is op veel plaatsen betoverend. Overal aan de rotsige kust liggen zwembaaien met grotten en spelonken. Niet lang geleden was Porto Santo Stefano nog een vissershaven als veel andere, tegenwoordig getuigen de luxueuze zeiljachten en motorboten van welvarende bezoekers. Wie het binnenland van de Monte Argentario te voet wil verkennen en van de rust van de natuur genieten, kan over oude muildierpaden de heuvelachtige wildernis doorkruisen en de geur van lavendel, rozemarijn en pijnbomen opsnuiven.

Orbetello

De door het stadsleven gekwelde Romeinen zoeken hier op warme zondagen rust en verpozing. Buitenlandse toeristen zijn er nog niet. De centrale landtong, die minstens tweeduizend jaar geleden moet zijn ontstaan, werd in de 8e eeuw al bewoond door de Etrusken. Tegenwoordig ligt hier het idylIische stadje Orbetello, waar citroen- en sinaasappelbomen bloeien. Over de beide andere zandbanken, de Tombolo di Feniglia in het zuiden en de Tombolo di Gianella in het noorden, leiden wegen naar de met macchia bedekte Monte Argentario (Zilverberg). De sfeer is op veel plaatsen betoverend. Overal aan de rotsige kust liggen zwembaaien met grotten en spelonken. Niet lang geleden was Porto Santo Stefano nog een vissershaven als veel andere, tegenwoordig getuigen de luxueuze zeiljachten en motorboten van welvarende bezoekers. Wie het binnenland van de Monte Argentario te voet wil verkennen en van de rust van de natuur genieten, kan over oude muildierpaden de heuvelachtige wildernis doorkruisen en de geur van lavendel, rozemarijn en pijnbomen opsnuiven. Restaurant: Het kleine centrum van Orbetello trekt het hele jaar door toeristen. De restaurants zijn over het algemeen goed; reserveren is dan ook absoluut noodzakelijk. JI Nocchino, Via dei Mille 64, tel. 0564 86 03 29, heeft een kleine keuken waar de heerlijkste pasta's en sympathieke visgerechten worden bereid.

Orbetello

Port'Ercole en Porto Santo Stefano

In de haven van Porto Santo Stefano is het een stuk drukker: hier vertrekken de veerboten naar de eilanden Giglio en Giannutri - meestal met duikliefhebbers aan boord. Port' Ercole, dat ook deel uitmaakt van het schiereiland Monte Argentario, is al even bedrijvig. Van het vasteland is het maar een kwartiertje rijden hiernaartoe. De oeverpromenade van Port'Ercole, vroeger een gehucht waar wat vissers woonden, wordt nu omzoomd door cafés en restaurants. Vergeleken met het gros van de Italiaanse badplaatsen gaat het hier nog heel gemoedelijk aan toe. In de straten van Port'Ercole is het nog te vinden, het onvervalste karakter van Bella Italia.

Evenementen: De vismarkt in de haven van Porto Santo Stefano (dagelijks gehouden) is zelfs bij de plaatselijke bevolking, die hier grote hoeveelheden verse vis en zeevruchten inslaan, nog niet algemeen bekend. Er heerst ook veel drukte met Ferraqosto, het midzomerfeest dat op 15 augustus wordt afgesloten met een vuurwerk boven zee.

Porto Santo Stefano

Porto Santo Stefano, een voormalig vissersdorp in het noordwesten van het schiereiland, is tegenwoordig een drukke havenstad waar dure jachten voor anker liggen en de veerboten naar Corsica en het nabijgelegen Giglio vertrekken. De vestingwerken zijn aangelegd door de Spanjaarden, die Santo Stefano in de 17e eeuw gebruikten als basis voor hun handelsvloot. Van hier kunt u een tocht maken naar de hoogste top van het schiereiland, de Monte Telegrafo (635 rn), waar een zendstation en een indrukwekkende antenne staan. Bij helder weer is Corsica en landinwaarts de Monte Amiata te zien.

In een kleine baai in het zuidwesten ligt de op twee na grootste plaats van het schiereiland, dat wordt beheerst door twee kleinekastelen en een vesting. Ook Port' ErcoJe was in Spaanse handen voordat het werd ingelijfd bij het Toscaanse hertogdom (1ge eeuw). In de kerk van de pittoreske oude stad is de schilder Caravaggio bijgezet, die in 1610 op het strand van Port'Ercole aan koorts bezweek.